Ja hoor. Eindelijk. Lotte eet weer. *Zucht*, wat een opluchting.
Wat is dat toch met dat eten... Jesper is ook wel eens ziek en eet dan een paar dagen slecht, maar als Lotte enigszins benauwd is, of niet helemaal fit, dan breekt er weer zo'n "eetloze" (meteen een nieuw woord voor de Dikke van Dalen) tijd aan. En dan heb ik het niet over een paar dagen, nee dan duurt dat vaak weken. Het begon dit keer met een kuchje, daarna volgde de benauwdheid snel en toen ze hijgend door het huis liep en zelfs het stukje naar Jesper's school niet mee zelf kon lopen, heb ik toch maar naar Utrecht gebeld. Starten met Ventolin en Atrovent vernelen, was het advies. Prima dachten we, als we maar thuis zijn! Het vernevelen had ze echt nodig en vond ze ook heerlijk (kun je nagaan hoe benauwd ze was), maar het eten nam met de dag af. Zelfs de Nutridrinks liet mevrouwtje staan. Toen er ook nog een buikgriep langs kwam in huize Smans, was er weinig meer van Lotte over. Ze heeft natuurlijk al moeite om op gewicht te blijven, laat staan dat ze ook nog eens een dag of 3 alles weer uitspuugt en poept (sorry, niet echt smakelijk). Toen ik op een dag samen met dochterlief in bad zat en zag hoe dun ze was geworden, sprongen de tranen in mijn ogen. Ze was zó mager, ik heb daar kei hard zitten janken in bad... Mijn lief meisje... Je merkte het ook aan alles, er zat weinig energie meer in, ze moest constant bij me op schoot zitten, speelde nauwelijks meer zelf. Toen in een redelijke staat van paniek nóg maar eens naar Utrecht gebeld. Uiteindelijk met de diëtiste overlegd. We moesten het maar even aanzien. Lotte had vaker van zulke periodes gehad en uiteindelijk pakte ze het eten uit zichzelf weer op. Maar nu is ze echt heel erg dun hoor, protesteerde ik nog. Tja, dan wordt het bijvoeden via sonde en dat wilde ze toch nog proberen te voorkomen. Wij natuurlijk ook, maar om ons meisje zo zwak te zien, was toch ook heel moeilijk. Vier april staat er een check-up, dus we mochten het nog even aanzien tot die tijd.
Gerustgesteld door mevrouw W., zagen we het nog een paar dagen aan hoe Lotte al onze pogingen om ze aan het eten te krijgen, afwees. Tot afgelopen maandag. Toevallig was er een nieuwe lading Nutridrinks binnen en madame haalde zelf een flesje uit de doos. Die ze tot op de bodem leegdronk. Hoera!! Dat was al meer dan ze in de hele week ervoor binnen had gekregen. Toen ik 's middags vanuit het werk naar schoonmoeder-lief belde, kon ik wel huilen van blijdschap (wat ik later ook fijn even gedaan heb), toen ik hoorde dat ze daarna nog een volle kom Brinta met (volle!) melk, een appel 's middags bijna 2 boterhammen opgegeten had. Ja hoor, Lotte was back!! Ofwel, de eetlust was back!!
Sindsdien drinkt ze elke ochtend een flesje Nutridrink op mijn schoot op, waarna ze steevast een kom Brinta  eet. Heerlijk!!! Hoe blij was ik om te merken dat ze haar broeken sinds vandaag weer aankan!! Ja, al haar broekjes zakten vorige week gewoon van haar billen af. Ook zie ik weer een voorzichtig buikje voor de dag komen. Ook heeft ze vanochtend voor het eerst in weken de hele weg naar de (gym)school gelopen. Helemaal zelf! Ook stralen haar oogjes weer. Ze is weer super ondeugend, dus het is weer helemaal goed nu!
Vanavond mocht ze met haar tante en oom naar de Mac. Fijn frietjes en kipnuggets eten. Kom maar op met die vetten. Nu maar hopen dat ze 4 april genoeg aangekomen is om die sonde te voorkomen....

Prinsesje Lotte...

Nu moet ik toch echt even een blogje wijden aan het feit dat Lotte toch ook haar hele lieve kanten heeft hoor. Ik schrijf zo nu en dan over onze frustraties over het opvoeden van onze ondeugende peuter. Maar dat zijn natuurlijk de extreme situaties, die vaak ook wel lachwekkend zijn, als ik ze later terug lees (als ik er midden in zit, kan ik er minder hard om lachen:). Maar ik voel me nu toch geroepen om ook te vermelden hoe lief Lotte is!
Dat doe ik niet voor mezelf, maar voor mijn schoonmoeder. Heerlijk mens is dat, past altijd op onze kids en is dus erg betrokken bij ons, maar vooral het leven van onze kids. Wat was ze dan ook boos toen ze laatst hoorde dat "iemand"  de verhalen over ondeugende Lotte zó ernstig opnam, dat die persoon vond/vindt dat Lotte maar eens een stevige tik op de vingers nodig heeft.
Tja, wat moet je zeggen op zo'n oordeel? Dat het bij de wet momenteel toch echt verboden is, zelfs de corrigerende tik? Dat wij zo'n opvoeding niet hanteren? Of gewoon dat ze zich nergens mee moeten bemoeien? Eigenlijk is alle aandacht teveel, want zulke mensen verdienen geen aandacht.
Tóch besteed ik er een klein blogje aan.
Ik merk namelijk bij Lotte meer oordelen, dan wat 'normaal' is. Tuurlijk heeft iedereen een mening over jou, je gezin, maar vooral je opvoeding. Je kinderloze vriendinnen weten zéker dat ze alles later zó anders gaan aanpakken dan jij het doet met je kids (net zoals je zelf dacht toen je nog geen kids had en nu toch moet bekennen dat jij hetzelfde doet:). Dan heb je nog vriendinnen mét kids die het óf veel beter kunnen dan jij, óf vriendinnen bij je komen met vragen of tips óf vriendinnen die gewoon gezellig met een bak thee heerlijk lachen om dezelfde opvoed-blunders.
Daarnaast merk ik dat er mensen zijn die bij Lotte nog een andere quasi-psychologische opvatting hebben. Er zijn mensen die denken dat Lotte's opvoeding anders loopt omdat wij haar zielig vinden, omdat ze al zoveel meemaakt, of omdat ze 'ziek' is. Nou geloof mij, wij zijn strenger voor haar dan we ooit voor Jesper geweest zijn.
Dan heb je nog mensen die denken dat wij strenger zijn voor haar, juist omdat ze zoveel meegemaakt heeft. Voor al die mensen: nee hoor, we zijn gewoon strenger voor Lotte omdat ze veel ondeugender is dan Jesper ooit geweest is!
Dan zijn er nog mensen die vinden dat we Jesper soms meer of soms juist minder aandacht geven dan nodig is, omdat Lotte zoveel meemaakt.
Tegen al die mensen die iets vinden over ons, zou ik willen zeggen dat wij ons best (proberen) te doen en dat wij net zo'n gewoon gezin zijn als een ander gezin.
En dan heb je dus een persoon die blijkbaar vindt dat Lotte een ferme tik verdient, omdat opa/oma en papa/mama niet de opvoeding hanteren die in haar opvatting past. Wat ben ik dan gelukkig dat Lotte in ons gezin geboren is, en niet in de hare. Want in ons gezin mag Lotte (tot op zekere hoogte) ondeugend zijn, fijn spelen in huis met écht speelgoed, zonder bang te hoeven zijn om iets in huis te verplaatsen of iets vies te maken. Lotte kan in óns gezin kind zijn. Zoals het hoort....

Machtsstrijd

Dat Lotte geen 'popje' is, was waarschijnlijk al duidelijk door mijn blogs. Maar nu zit ik toch echt met mijn spreekwoordelijke handen in het haar. Er is namelijk al geruime tijd een machtsstrijd gaande in huize Smans en wij (papa en mama) hebben ruimschoots verloren. Dat wisten we maanden geleden al, maar we hadden nog een sprankje hoop, dat als we maar lang genoeg zouden volhouden, mevrouwtje zich wel zou neerleggen bij ons natuurlijk (ahum) gezag.  Helaas...
Het duurde even voordat we het echt onder ogen wilden zien, maar we zijn laatst tot de conclusie gekomen dat we totaal geen zeggenschap meer hebben over de wil van ons kleine "prinsesje" (lees: "heksje"). Nu is het natuurlijk goed dat een kind een eigen wil of mening heeft, maar het zou toch ook fijn zijn als datzelfde kind eens deed wat papa en mama willen. Of vooral: niet willen!
Hier een (dagelijks voorkomende) situatie om bovenstaand gegeven toe te lichten:
Lotte zit in haar kinderstoel; slabbetje aan, handdoek op haar schoot, nóg één op het blad van haar stoel, 'snoetenpoetsers' bij de hand (ja, we zijn al voorbereid). Dan komt het bakje soep. Of het bordje eten. Of het bekertje drinken. Of het bakje vla. Maakt niet uit... Dan komt het! Madame is klaar met eten/drinken; roept heel hard "papa" (iedereen heet trouwens momenteel 'papa', ook de postbezorger:), zodat we haar aankijken; en ze houdt haar kommetje/beker/bakje/schaaltje in één hand, naast haar kinderstoel dreigend vast, boven mijn (vaak net geboende) vloer. Dat is het 'moment surpreme'!!!

Op zó'n moment weet je als ouder, of je gezag hebt of niet.

Nou, dat hebben wij blijkbaar niet, want dat kommetje/beker/bakje/schaaltje, gaat steevast op de grond.

Erg he? Hier de opties die we al geprobeerd hebben:

Optie 1: Boos worden. Een beetje boos, heel erg boos, er tussenin, het maakt totáál geen indruk.

Optie 2: Proberen te voorkomen. Ook niet succesvol. Je zit de hele maaltijd in spanning of ze het weer gaat proberen en ze doet het dan vaak toch op een moment dat je nét even niet kijkt!

Optie 3: Negeren. Tja. Dan weet je zéker dat dat bakje vla tegen je gordijnen zit...

Optie 4: Belonen. Als ze een hapje neemt zoals het hoort. Heel hard "Goed zo!" zeggen en in de handen klappen, is ons 'beloningssysteem'. Dat gebeurt maar zelden, want Lotte eet graag met haar handen. Maakt niet uit of het vast of vloeibaar is, haar handen zijn favoriet. Als ze soep heeft, eet ze al het 'dikke', zoals de vermicelli, groentes en balletjes eerst met de handen uit het kommetje. Het 'dunne' drinkt ze dan later op, door het kommetje aan haar mond te zetten. Ze zou zó in de Middeleeuwen terecht kunnen. Maar goed, ondanks onze pogingen om haar netjes met een lepel of vork te laten eten, helpt ook belonen niet zoals we dachten. Ten eerste eet ze werkelijk nooit netjes, dus daar kun je haar al niet voor belonen. Vaak belonen we grote broer, in de hoop dat zij hem nadoet. Helaas...

Optie 4: Straffen. Tja, hoe straf je een kind van anderhalf? Het bakje weghalen. Niet boeiend, want ze hoefde het toch al niet, anders hoeft het niet op de grond, toch? Vandaag hebben we haar met kinderstoel en al in de gang gezet. (als je haar 'los' in de gang zet voor straf, loopt ze óf de trap op, óf ze zit met haar handen in de wc, óf ze zit klem in de brievenbus in de deur, hebben we gemerkt. Vandaar de kinderstoel).

We zijn dus naarstig op zoek naar Optie 5! Of 6, 7,.....

Alaaf!!!

Vernevel-tijd

Jep, we vernevelen weer. Of goed gezegd, Lótte venevelt weer. Was het een tijd geleden een enorm drama om dat kapje op haar gezichtje te houden, nu vindt ze het heerlijk! Als ik de Porta-neb tevoorschijn haar, gaat ze al klaar zitten in het hoekje van de bank (daar is het dichtsbijzijnde stopcontact:). Ze houdt het kapje zelf vast en is zelfs boos als we klaar zijn.

Ikke-zelluf-doen

Een een vraagje voor de ervaren 'vernevelaars'; wat doen jullie als je een dag of langer weggaat met vernevelen? De Porta-neb heeft altijd stroom nodig namelijk... Met het oog op vakantie, waar niet altijd stroom in de buurt is?? Ook is dat ding nogal groot en log om mee te nemen. We hebben ook een e-flow liggen, die wel op batterijen kan werken en een stuk kleiner is, maar die gaat nog veel te snel voor Lotte... Iemand tips?
Hier nog even een lief kiekje:

Veilig in de armen van grote broer...