Zo, al een week geen AB-kuur meer. Lotte zat al vanaf dat ze een paar weken was, aan een onderhoudsantibiotica kuur. Van alles geprobeerd, bleek niet goed tegen de Augmentin te kunnen, uiteindelijk werd Zinnat de dagelijkse AB. En nu al ruim een week, voor het eerst in anderhalf jaar, geen spuitjes Zinnat meer. Spannend hoor. Ik merk dat ik ineens veel bezorgder wordt. Ik let op alles, lijkt wel.
"Lotte, niet uit de beker van dat andere kindje drinken hoor!". "Euh, Lotte, geef maar geen kusje aan dat meisje met die snottebel op haar bovenlipje". "Ga maar niet te dicht bij die hoestende meneer zitten schatje". Pfoe, ik word moe van mezelf. Nou ben ik al wel bekend met een lichtelijke vorm van smetvrees :), wat natuurlijk niet verkeerd is met een CF-er in huis, maar ga ik nu niet te ver? Oké, ik lette ook al wel op die dingen toen ze de AB-kuur had, maar nu maak ik me er veel meer zorgen om.
Laatst lag schoonzus in het ziekenhuis, met kans dat ze daar langer dan wat daagjes zou moeten blijven. We hadden al meteen besloten om Lotte dan niet mee te nemen op bezoek, ook al zou ze voor langere tijd moeten blijven. Ook ben ik stiekem wel blij dat het zomervakantie is, dan hoef ik me geen zorgen te maken over de enge dingen die ze op Jesper's school kan oplopen. En het bericht dat er pas plaats is op de peuterspeelzaal in het voorjaar voor haar, luchtte me stiekem ook op.
Het gaat de laatste maanden namelijk zo goed met Lotte. En ik weet wat voor hel het is als het niet goed gaat. Twee weken opname, en dat meerdere keren in een paar maanden tijd. Ik wil dat niet meer. Ook al weet ik dat ik dat niet eeuwig kan voorkomen, mijn 'smetvrees' zorgt er hopelijk voor om dit zo goed mogelijk te voorkomen. Of ben ik een overbezorgde mama???
