nurture of nature???

Tijdens mijn studie aan de Pabo (voor de lol-broeken onder ons is dat de "juffen-opleiding' en niet die catalogus...), hebben we vier jaar heftig meegedaan aan de discussie nurture of nature... Wikipedia omschrijft het als volgt, ik citeer:
"Het nurture-nature-debat (opvoeding-aanleg-debat) is de discussie omtrent de oorsprong van de eigenschappen van een individu. In deze discussie bestaan meerdere standpunten, die variëren tussen twee extremen:
Nurture: alle eigenschappen van het individu zijn bepaald door opvoeding, met name door de leefomgeving.
Nature: alle eigenschappen van het individu zijn bepaald door aanleg, bijvoorbeeld het genetisch materiaal."

Als meisje van nog geen 20, was ik toch meer een voorstander van "nurture". Al dat losgeslagen grut, dat was toch echt de schuld van een gebrek aan opvoeding. Die ouders zouden maar eens een opvoedcursus moeten volgen. Als men een hond neemt, gaat men trouw elke zondagochtend naar puppycursus, maar als men een kind krijgt, gaat iedereen er zomaar vanuit dat de ouders dat zelf wel even kunnen.
Door de jaren heen, zelfs na de geboorte van Jesper, wist ik toch nog redelijk zeker dat vooral de opvoeding bepaalt hoe je kind zich gedraagt. Jesper was een lieve baby/peuter, een tikkeltje ondeugend, maar luisterde prima. We hebben nooit iets weggezet voor Jesper, dat was niet nodig, want één keer zeggen dat hij ergens niet aan mocht komen, was genoeg. Jesper deed geen domme dingen en vergeleken met leeftijdsgenootjes waren wij maar al te trots op onszelf, dat wij het als ouders zo goed gedaan hadden.

Totdat Lotte kwam. Ik herzie totaal mijn mening over dat oer-oude debat. Opvoeding, ammehoela! Lotte krijgt dezelfde opvoeding als Jesper, we zijn zelfs nog strenger, maar mevrouw luistert totaal - helemaal  - niet!!!! Daar gaat mijn geloof... Ik heb een kind rondlopen dat alles doet wat niet mag. Hier even een opsomming (heb je even???):
Lotte houdt van klimmen. Niks mis mee denk je dan, zelfs goed voor een CF-er om actief bezig te zijn. Maar wel frustrerend om te zien dat mevrouw echt overal op klimt, hoe hoog en hoe gevaarlijk het ook is! Tafeltjes, stoelen, speelgoed, kisten, niets is teveel voor madame. De trap is favoriet. Als ze maar enigszins de kans ziet, sjeest mevrouw in een rap tempo de trap op. Voor iedereen die nu nog denkt dat dat toch aandoenlijk is: mevrouw was laatst via een speelgoedkist, op de bank, op de leuning en weer op de vensterbank geklommen. Ze stond op dat smalle vensterbankje, had in iedere hand een plant en zwaaide de planten op en neer. Hooligans bij Ajax-Feyenoord zijn er niks bij....
Lotte klom vandaag op de leuning van de bank en ging voorover hangen, met haar hoofd naar de grond. Terwijl ik naar haar riep dat ze moest gaan zitten, keek ze me even aan en dook toen "head-down" naar beneden. Ze landde natuurlijk vol op haar hoofd, haar lijfje klapte eroverheen en Jesper en ik stonden als verlamd naar haar te kijken. Ik was zó geschrokken! Maar mevrouw kijkt op en begint kei-hard te lachen! Jesper lachte natuurlijk vrolijk mee en dus kon ik de rest van de dag Lotte van de bank halen....
Toen Jesper peuter was, hebben we nooit kasten op slot hoeven doen of haakjes te plaatsen, zodat hij er niet in kon. Jesper zat gewoon nooit in mijn kasten.  Nu ik Lotte heb, heb ik al het veiligheidsmateriaal wat er maar te verkrijgen is, moeten kopen (we moeten het nog wel bevestigen hoor). Lotte's hobby, naast klimmen, is het leeghalen van kasten. Ze begint meestal bij de "plastic bakjes"-kast. Eén voor één komen alle Tupperware-bakjes voor de dag. Ze heeft nu ook de zelf-sluitende lades ontdekt. Dat loopt wel eens fout af, zoals laatst, toen ze met haar vingertje tussen de lade kwam. Erg zielig, maar ik dacht dat ze nu wel geleerd had om eraf te blijven (Pavlov, om maar in studietermen te blijven spreken). Niets is minder waar, want ik moet haar nog dagelijks weghalen bij de lades...
Ik kan nog uren doorschrijven over Lotte's gedrag. Eén ding is zeker: we doen erg ons best qua opvoeding, maar dat zorgt er niet voor dat mevrouw niet zo ondeugend is. Ik moet dus toch gaan toegeven dat ik in de nurture-nature discussie een veilige middenweg kies.... Opvoeding bepaalt veel, maar karakter (genen) bepaalt net zoveel...

2 opmerkingen:

Esther zei

hihihihi voor ons als lezers is zo'n blog over je ondeugende dochter wel heel leuk en vermakend. Maar als mama zijnde kan ik me heel goed voorstellen dat je d'r wel eens 'achter het behang' wil plakken ;-)
Succes met je kroost

Esther

Unknown zei

Hahahahhaha, ik lag in een deuk bij het lezen van je blog! Ik zou ook de middenweg kiezen bij nature/nurture. Enne, sommige dingen zijn wel herkenbaar hoor want wij kunnen soms ook wel duizend keer zeggen dat iets niet mag, maar dat blijkt gewoon niet door te dringen tot onze opstandige peuter? Sancties als op de gang staan helpen ook niet...dus tja...hihi. Groetjes Lydia