 |
| Blije Lotte |
 |
| Jesper met neefje Rens |
 |
| Samen op weg naar school. Lotte's eerste keer psz. |
Update...
Zo, dat is al een tijd geleden. Geen nieuws is goed nieuws klopt bij ons dus echt. Wat gaat het lekker met onze twee schatten. Jesper heeft zijn draai gevonden op school, heeft vriendjes, zelfs een "beste vriend" met wie hij 'Buurman&Buurman' naspeelt (Ayetooo!) en vindt het super leuk op school. Lotte gaat ook sinds kort naar de peuterspeelzaal. De eerste keer rende ze naar binnen, terwijl ze hardop riep: "Joepie!". En sindsdien gaat ze met veel plezier spelen op de psz. Op Cf-gebied geen bijzonderheden, behalve dat de uitnodiging voor de jaarlijkse check-up binnen is. Voor ons de eerste keer. Ook al is ze al 2 1/2, de vorige keren, was ze telkens opgenomen in het WKZ en ging de check-up, zoals die normaal zou moeten verlopen, niet door. De meeste artsen kwamen langs op de Eekhoorn of ik ging naar hun poli toe. Dus, nu maken we voor t eerst het 'grote onderzoek' mee. Poep sparen hoeven we nog niet (gelukkig!), want zindelijk is ze nog niet. Alleen wel lastig om voor het bloedprikken een maand vantevoren op en neer naar Utrecht te moeten. Maar ja, beter daarheen, zodat alle uitslagen goed in het dossier staan. En aangezien we in september voor t laatst geweest zijn, kan dat ene extra ritje Wkz er echt wel bij!
Overbezorgde mama???
Zo, al een week geen AB-kuur meer. Lotte zat al vanaf dat ze een paar weken was, aan een onderhoudsantibiotica kuur. Van alles geprobeerd, bleek niet goed tegen de Augmentin te kunnen, uiteindelijk werd Zinnat de dagelijkse AB. En nu al ruim een week, voor het eerst in anderhalf jaar, geen spuitjes Zinnat meer. Spannend hoor. Ik merk dat ik ineens veel bezorgder wordt. Ik let op alles, lijkt wel.
"Lotte, niet uit de beker van dat andere kindje drinken hoor!". "Euh, Lotte, geef maar geen kusje aan dat meisje met die snottebel op haar bovenlipje". "Ga maar niet te dicht bij die hoestende meneer zitten schatje". Pfoe, ik word moe van mezelf. Nou ben ik al wel bekend met een lichtelijke vorm van smetvrees :), wat natuurlijk niet verkeerd is met een CF-er in huis, maar ga ik nu niet te ver? Oké, ik lette ook al wel op die dingen toen ze de AB-kuur had, maar nu maak ik me er veel meer zorgen om.
Laatst lag schoonzus in het ziekenhuis, met kans dat ze daar langer dan wat daagjes zou moeten blijven. We hadden al meteen besloten om Lotte dan niet mee te nemen op bezoek, ook al zou ze voor langere tijd moeten blijven. Ook ben ik stiekem wel blij dat het zomervakantie is, dan hoef ik me geen zorgen te maken over de enge dingen die ze op Jesper's school kan oplopen. En het bericht dat er pas plaats is op de peuterspeelzaal in het voorjaar voor haar, luchtte me stiekem ook op.
Het gaat de laatste maanden namelijk zo goed met Lotte. En ik weet wat voor hel het is als het niet goed gaat. Twee weken opname, en dat meerdere keren in een paar maanden tijd. Ik wil dat niet meer. Ook al weet ik dat ik dat niet eeuwig kan voorkomen, mijn 'smetvrees' zorgt er hopelijk voor om dit zo goed mogelijk te voorkomen. Of ben ik een overbezorgde mama???
Zoveel vragen...
De laatste tijd kenmerkt zich door vragen die in mijn hoofd rondspoken. Moeilijke vragen, vragen over de toekomst, vragen waarop ik geen antwoord weet of juist geen antwoord op wil, kortom, ik ben op zoek naar antwoorden.
Het begon met een bezoekje van onze 'verzekeringsman', die op ons verzoek al onze verzekeringen eens na kwam kijken. Zo ook de uitvaartverzekering, daar stond Lotte nog niet bijgeschreven. Of de aardige man even Lotte's naam wilde bijschrijven op de polis van de D.ela. Wat blijkt nou, we krijgen haar nergens verzekerd. Ja, bij één of andere vage firma, die een "traject" wil aangaan, zodat we over een half jaar 75 euro premie per maand kunnen gaan betalen. De rest van haar leven. Dat was toch wel even een schok. En het roept veel vragen bij me op. Als we zoiets al niet geregeld krijgen, hoe moet dat dan in de toekomst? Kan ze later een huis kopen zonder verzekeringen? De zorgverzekering zal ook wel moeilijk worden als ze 18 wordt? Dit zijn vragen die rondspoken, maar die ik 'geparkeerd' heb voor later.
Een vraag waarop ik wel al een antwoord moest vinden, kwam van Jesper. Op zijn school is vorige week een meisje overleden aan kanker. Ze was 9 jaar. De juffen op school hebben de kinderen van alles op de hoogte gehouden; dat ze naar het ziekenhuis moest, dat ze medicijnen kreeg, dat ze toch niet meer beter werd, en laatst dus, dat ze gestorven is. Jesper heeft regelmatig wat verteld hierover en begon de laatste tijd meer vragen te stellen over Lotte en haar ziekenhuisbezoekjes. Uiteindelijk werd duidelijk welke vraag Jesper echt bezig hield: gaat Lotte ook dood? Want Lotte gaat ook naar het ziekenhuis en krijgt ook medicijnen. Hij vroeg laatst ook al aan mijn zus waarom haar dochter géén Creon voor de fles hoefde en Lotte wel. Nu dachten wij dat we hem er zoveel mogelijk buiten konden houden, maar het blijkt wel weer dat kinderen meer weten dan wij ons beseffen.
Buiten al deze lastige vragen, waarop we vroeger of laat vast wel een antwoord zullen vinden, is er één vraag die me nu al de hele dag bezig houdt. Hoe hard ik er ook over na denk, ik weet werkelijk waar geen enkel fatsoenlijk antwoord te bedenken. En ik hoop dat iemand me hierbij kan helpen.
Toen ik vanmorgen de vissenkom aan het verschonen was, stond Jesper, in gedachten verzonken, toe te kijken. Opeens kwam hij met dé hamvraag:4
"Mama, waarom lachen vissen nooit?"
Nou, is dát geen quasi filosofische vraag? Wie o wie helpt me aan een kleuterproof antwoord???
Het begon met een bezoekje van onze 'verzekeringsman', die op ons verzoek al onze verzekeringen eens na kwam kijken. Zo ook de uitvaartverzekering, daar stond Lotte nog niet bijgeschreven. Of de aardige man even Lotte's naam wilde bijschrijven op de polis van de D.ela. Wat blijkt nou, we krijgen haar nergens verzekerd. Ja, bij één of andere vage firma, die een "traject" wil aangaan, zodat we over een half jaar 75 euro premie per maand kunnen gaan betalen. De rest van haar leven. Dat was toch wel even een schok. En het roept veel vragen bij me op. Als we zoiets al niet geregeld krijgen, hoe moet dat dan in de toekomst? Kan ze later een huis kopen zonder verzekeringen? De zorgverzekering zal ook wel moeilijk worden als ze 18 wordt? Dit zijn vragen die rondspoken, maar die ik 'geparkeerd' heb voor later.
Een vraag waarop ik wel al een antwoord moest vinden, kwam van Jesper. Op zijn school is vorige week een meisje overleden aan kanker. Ze was 9 jaar. De juffen op school hebben de kinderen van alles op de hoogte gehouden; dat ze naar het ziekenhuis moest, dat ze medicijnen kreeg, dat ze toch niet meer beter werd, en laatst dus, dat ze gestorven is. Jesper heeft regelmatig wat verteld hierover en begon de laatste tijd meer vragen te stellen over Lotte en haar ziekenhuisbezoekjes. Uiteindelijk werd duidelijk welke vraag Jesper echt bezig hield: gaat Lotte ook dood? Want Lotte gaat ook naar het ziekenhuis en krijgt ook medicijnen. Hij vroeg laatst ook al aan mijn zus waarom haar dochter géén Creon voor de fles hoefde en Lotte wel. Nu dachten wij dat we hem er zoveel mogelijk buiten konden houden, maar het blijkt wel weer dat kinderen meer weten dan wij ons beseffen.
Buiten al deze lastige vragen, waarop we vroeger of laat vast wel een antwoord zullen vinden, is er één vraag die me nu al de hele dag bezig houdt. Hoe hard ik er ook over na denk, ik weet werkelijk waar geen enkel fatsoenlijk antwoord te bedenken. En ik hoop dat iemand me hierbij kan helpen.
Toen ik vanmorgen de vissenkom aan het verschonen was, stond Jesper, in gedachten verzonken, toe te kijken. Opeens kwam hij met dé hamvraag:4
"Mama, waarom lachen vissen nooit?"
Nou, is dát geen quasi filosofische vraag? Wie o wie helpt me aan een kleuterproof antwoord???
film "Adem" ....
De film Adem komt op 7 juli uit in Nederland. De film Adem is een indrukwekkend en romantisch drama over twee jongens met CF die heel verschillend in het leven staan. 'Adem' gaat over keuzes die je maakt als je niet lang te leven hebt en over wachten op donorlongen. In Vlaanderen is de film erg goed bezocht. Ook won de film verschillende prijzen.
http://www.paradisofilms.eu/
http://www.paradisofilms.eu/
"Papa-school"
Papa gaat soms op zaterdag naar school. Wat ie daar doet, was tot voor kort een groot raadsel voor Jesper, bleek laatst. We zaten in de auto om papa op te halen na een 'school'-dag in Utrecht. "Mama, wat leert papa eigenlijk op zijn school?", was Jesper's vraag vanuit de achterbank van de auto. De mooiste gesprekken vinden bij ons trouwens altijd plaats in de auto, maar dat terzijde.
"Tja, wat denk je zelf wat papa leert Jesper?", was mijn enigszins ontwijkend antwoord (want hoe leg je uit wat een Nima-sales opleiding is aan een kleuter van vier??).
"Ik denk dat papa daar kunstjes leert", was het verrassende antwoord. En daar begon hij met het opnoemen van de meest bizarre, gevaarlijke en gekke stunts die papa op de, volgens Jesper's bewoordingen, "papa-school" leert. "Papa leert salto's maken op een trampoline. En zóóóó hoog te springen dat ie met zijn hoofd in de wolken komt. En papa leert op een lantaarnpaal te staan. En daar valt ie niet van af hoor mama!". "Tuurlijk schatje. Wat leert papa allemaal nog meer?"
"Nou, hij kan daar ook met leeuwen en tijgers vechten." En zo ging het nog even door.
Maar na een tijdje was de fantasie kennelijk op en werd het, tot mijn spijt, stil achterin. Toen ik bijna wilde vragen of Jesper nog meer leuke dingen kon verzinnen, omdat ik het gewoon jammer vond dat hij ophield met praten, kwam de vraag, waar hij blijkbaar al die tijd in stilte over na had zitten denken.
"Mama, heeft papa op zijn papa-school eigenlijk ook een fruitpauze?" "Natuurlijk liefje", antwoordde ik, terwijl ik moeite moest doen om mijn gezicht in de plooi te houden en niet in lachen uit te barsten. Dat is namelijk dodelijk voor zo'n 'serieus' gesprek. Als je kleine eenmaal doorheeft dat je om hem moet lachen, is de magie van het moment definitief over.
"En kan papa daar ook buiten spelen? Heeft ie ook een zandbak?"
"Vraag het dadelijk zelf maar aan papa". Papa kwam namelijk inmiddels al aanlopen en toen die de auto in stapte, begon het hele verhaal opnieuw....
Dus als iemand me nu vraagt wat Richard eigenlijk doet voor opleiding, dan haal ik er Jesper even bij. "Schatje, vertel eens aan die mevrouw wat papa allemaal leert op zijn papa-school..."
"Tja, wat denk je zelf wat papa leert Jesper?", was mijn enigszins ontwijkend antwoord (want hoe leg je uit wat een Nima-sales opleiding is aan een kleuter van vier??).
"Ik denk dat papa daar kunstjes leert", was het verrassende antwoord. En daar begon hij met het opnoemen van de meest bizarre, gevaarlijke en gekke stunts die papa op de, volgens Jesper's bewoordingen, "papa-school" leert. "Papa leert salto's maken op een trampoline. En zóóóó hoog te springen dat ie met zijn hoofd in de wolken komt. En papa leert op een lantaarnpaal te staan. En daar valt ie niet van af hoor mama!". "Tuurlijk schatje. Wat leert papa allemaal nog meer?"
"Nou, hij kan daar ook met leeuwen en tijgers vechten." En zo ging het nog even door.
Maar na een tijdje was de fantasie kennelijk op en werd het, tot mijn spijt, stil achterin. Toen ik bijna wilde vragen of Jesper nog meer leuke dingen kon verzinnen, omdat ik het gewoon jammer vond dat hij ophield met praten, kwam de vraag, waar hij blijkbaar al die tijd in stilte over na had zitten denken.
"Mama, heeft papa op zijn papa-school eigenlijk ook een fruitpauze?" "Natuurlijk liefje", antwoordde ik, terwijl ik moeite moest doen om mijn gezicht in de plooi te houden en niet in lachen uit te barsten. Dat is namelijk dodelijk voor zo'n 'serieus' gesprek. Als je kleine eenmaal doorheeft dat je om hem moet lachen, is de magie van het moment definitief over.
"En kan papa daar ook buiten spelen? Heeft ie ook een zandbak?"
"Vraag het dadelijk zelf maar aan papa". Papa kwam namelijk inmiddels al aanlopen en toen die de auto in stapte, begon het hele verhaal opnieuw....
Dus als iemand me nu vraagt wat Richard eigenlijk doet voor opleiding, dan haal ik er Jesper even bij. "Schatje, vertel eens aan die mevrouw wat papa allemaal leert op zijn papa-school..."
Alles rustig...
De titel zegt het al; alles is rustig in Casa Smans... Vorige week met Lotte op controle geweest. Haar gewicht was nog onder de maat, maar we zagen weer een stijgende lijn, dus mogen we zo doorgaan zonder sondevoeding. Hoera! Dat was een pak van mijn (ons) hart zeg. Mevrouwtje drinkt nog steeds elke dag 2 (!) flesjes Nutridrink, naast haar 'gewone' eten! Was madame eerst weken in hongerstaking, nu snappen we niet waar ze al dat eten laat! De ochtend begint trouw met het innemen van medicijnen, zo nodig vernevelen (wat zelfs al een tijd niet meer nodig is), en dan op schoot bij mama een flesje Nutridrink verorberen. Daarna eet ze vaak vrolijk nog een hele boterham op en drinkt een glas melk, of slurpt een volle kom Brinta leeg. 's Avonds idem dito. Ze eet flinke bordjes warm eten en krap een uur later gaat er nog zo'n flesje in. Maar alleen op mama´s schoot....
Laatst had ik wat haast en zette haar op de bank met het flesje, maar ons liefje begon meteen te roepen `titten` terwijl ze met haar hand op de bank tikte. Zodoende is het ik-drink-alleen-een-Nutri-als-je-bij-me-zit ritueel ontstaan. Prima hoor, we zien de grammetjes er weer aan vliegen! De broeken blijven weer op de billen hangen en de shirtjes worden hier en daar zelfs een beetje te strak.
Ook de benauwdheid, die weken geduurd heeft, is bijna helemaal weg. Vorige week belde de arts nog op, dat er niets bijzonders is gevonden in de kweek, dus ook dat is top! Het is al maanden geleden dat de Pseudomonas gekweekt is (laatste keer in september 2010) en dat hopen we zo te houden.
In dezelfde week als de check-up zijn we nóg een keer naar het WKZ gereden voor een allergietest. Lotte heeft kippeneiwit/allergie en we wilden wel eens weten of ze er misschien overheen gegroeid is. Helaas niet, maar we hebben binnenkort nog een provocatietest in het WKZ (jippie, wéér een ritje...) en dan zien we wel verder.
Met Jesper gaat ook alles zijn gangetje, hij heeft zijn weg gevonden op school en gaat regelmatig spelen bij klasgenootjes. Daar doet hij allerlei nieuwe dingen op en dat is vaak erg hilarisch. Ook Jesper eet soms als een bootwerker (in de middagpauze eet hij vaak 3 á 4 boterhammen!), dus de eetmomenten zijn hier weer een stuk gezelliger dan een maand geleden!
Momenteel is Jesper hele dagen bezig met voetballen, het is dan ook erg leuk om te zien dat hij na het avondeten op het veldje voor ons huis met de buurtjongens staat te voetballen.
En als kers op de taart is het ook nog eens super mooi weer, wat kan een mens nog meer verlangen?!?
Laatst had ik wat haast en zette haar op de bank met het flesje, maar ons liefje begon meteen te roepen `titten` terwijl ze met haar hand op de bank tikte. Zodoende is het ik-drink-alleen-een-Nutri-als-je-bij-me-zit ritueel ontstaan. Prima hoor, we zien de grammetjes er weer aan vliegen! De broeken blijven weer op de billen hangen en de shirtjes worden hier en daar zelfs een beetje te strak.
Ook de benauwdheid, die weken geduurd heeft, is bijna helemaal weg. Vorige week belde de arts nog op, dat er niets bijzonders is gevonden in de kweek, dus ook dat is top! Het is al maanden geleden dat de Pseudomonas gekweekt is (laatste keer in september 2010) en dat hopen we zo te houden.
In dezelfde week als de check-up zijn we nóg een keer naar het WKZ gereden voor een allergietest. Lotte heeft kippeneiwit/allergie en we wilden wel eens weten of ze er misschien overheen gegroeid is. Helaas niet, maar we hebben binnenkort nog een provocatietest in het WKZ (jippie, wéér een ritje...) en dan zien we wel verder.
Met Jesper gaat ook alles zijn gangetje, hij heeft zijn weg gevonden op school en gaat regelmatig spelen bij klasgenootjes. Daar doet hij allerlei nieuwe dingen op en dat is vaak erg hilarisch. Ook Jesper eet soms als een bootwerker (in de middagpauze eet hij vaak 3 á 4 boterhammen!), dus de eetmomenten zijn hier weer een stuk gezelliger dan een maand geleden!
Momenteel is Jesper hele dagen bezig met voetballen, het is dan ook erg leuk om te zien dat hij na het avondeten op het veldje voor ons huis met de buurtjongens staat te voetballen.
En als kers op de taart is het ook nog eens super mooi weer, wat kan een mens nog meer verlangen?!?
65 roses
when I was just a small child,
my mommy and daddy came to me..
they sat me down and told me,
of The flowers, my sister received...
65 roses of yellow and red..
made her so tired she had to stay in bed..
I just couldn't believe,
the flowers my sister received..
made it so hard for her to breathe..
why does she have 65 roses??
must be her birthday today..!!!
she must've been good to get 65 roses..
why can't she come out to play????
65 roses of yellow and red..
made her so tired, she had to stay in bed..
I looked all around but I couldn't find..
the 65 roses,
where all in my mind...
I've grown up, and I see
that the only one thinking of roses was me...
and the reason the 65 roses came,
was because I was too young to understand the name...
65 roses..
cystic fibrosis...
made her so tired she had to stay in bed...
65 roses..
cystic fibrosis...
I wish she had roses instead...
my mommy and daddy came to me..
they sat me down and told me,
of The flowers, my sister received...
65 roses of yellow and red..
made her so tired she had to stay in bed..
I just couldn't believe,
the flowers my sister received..
made it so hard for her to breathe..
why does she have 65 roses??
must be her birthday today..!!!
she must've been good to get 65 roses..
why can't she come out to play????
65 roses of yellow and red..
made her so tired, she had to stay in bed..
I looked all around but I couldn't find..
the 65 roses,
where all in my mind...
I've grown up, and I see
that the only one thinking of roses was me...
and the reason the 65 roses came,
was because I was too young to understand the name...
65 roses..
cystic fibrosis...
made her so tired she had to stay in bed...
65 roses..
cystic fibrosis...
I wish she had roses instead...
(met dank aan MissPiggy :)
Ja hoor. Eindelijk. Lotte eet weer. *Zucht*, wat een opluchting.
Wat is dat toch met dat eten... Jesper is ook wel eens ziek en eet dan een paar dagen slecht, maar als Lotte enigszins benauwd is, of niet helemaal fit, dan breekt er weer zo'n "eetloze" (meteen een nieuw woord voor de Dikke van Dalen) tijd aan. En dan heb ik het niet over een paar dagen, nee dan duurt dat vaak weken. Het begon dit keer met een kuchje, daarna volgde de benauwdheid snel en toen ze hijgend door het huis liep en zelfs het stukje naar Jesper's school niet mee zelf kon lopen, heb ik toch maar naar Utrecht gebeld. Starten met Ventolin en Atrovent vernelen, was het advies. Prima dachten we, als we maar thuis zijn! Het vernevelen had ze echt nodig en vond ze ook heerlijk (kun je nagaan hoe benauwd ze was), maar het eten nam met de dag af. Zelfs de Nutridrinks liet mevrouwtje staan. Toen er ook nog een buikgriep langs kwam in huize Smans, was er weinig meer van Lotte over. Ze heeft natuurlijk al moeite om op gewicht te blijven, laat staan dat ze ook nog eens een dag of 3 alles weer uitspuugt en poept (sorry, niet echt smakelijk). Toen ik op een dag samen met dochterlief in bad zat en zag hoe dun ze was geworden, sprongen de tranen in mijn ogen. Ze was zó mager, ik heb daar kei hard zitten janken in bad... Mijn lief meisje... Je merkte het ook aan alles, er zat weinig energie meer in, ze moest constant bij me op schoot zitten, speelde nauwelijks meer zelf. Toen in een redelijke staat van paniek nóg maar eens naar Utrecht gebeld. Uiteindelijk met de diëtiste overlegd. We moesten het maar even aanzien. Lotte had vaker van zulke periodes gehad en uiteindelijk pakte ze het eten uit zichzelf weer op. Maar nu is ze echt heel erg dun hoor, protesteerde ik nog. Tja, dan wordt het bijvoeden via sonde en dat wilde ze toch nog proberen te voorkomen. Wij natuurlijk ook, maar om ons meisje zo zwak te zien, was toch ook heel moeilijk. Vier april staat er een check-up, dus we mochten het nog even aanzien tot die tijd.
Gerustgesteld door mevrouw W., zagen we het nog een paar dagen aan hoe Lotte al onze pogingen om ze aan het eten te krijgen, afwees. Tot afgelopen maandag. Toevallig was er een nieuwe lading Nutridrinks binnen en madame haalde zelf een flesje uit de doos. Die ze tot op de bodem leegdronk. Hoera!! Dat was al meer dan ze in de hele week ervoor binnen had gekregen. Toen ik 's middags vanuit het werk naar schoonmoeder-lief belde, kon ik wel huilen van blijdschap (wat ik later ook fijn even gedaan heb), toen ik hoorde dat ze daarna nog een volle kom Brinta met (volle!) melk, een appel 's middags bijna 2 boterhammen opgegeten had. Ja hoor, Lotte was back!! Ofwel, de eetlust was back!!
Sindsdien drinkt ze elke ochtend een flesje Nutridrink op mijn schoot op, waarna ze steevast een kom Brinta eet. Heerlijk!!! Hoe blij was ik om te merken dat ze haar broeken sinds vandaag weer aankan!! Ja, al haar broekjes zakten vorige week gewoon van haar billen af. Ook zie ik weer een voorzichtig buikje voor de dag komen. Ook heeft ze vanochtend voor het eerst in weken de hele weg naar de (gym)school gelopen. Helemaal zelf! Ook stralen haar oogjes weer. Ze is weer super ondeugend, dus het is weer helemaal goed nu!
Vanavond mocht ze met haar tante en oom naar de Mac. Fijn frietjes en kipnuggets eten. Kom maar op met die vetten. Nu maar hopen dat ze 4 april genoeg aangekomen is om die sonde te voorkomen....
Wat is dat toch met dat eten... Jesper is ook wel eens ziek en eet dan een paar dagen slecht, maar als Lotte enigszins benauwd is, of niet helemaal fit, dan breekt er weer zo'n "eetloze" (meteen een nieuw woord voor de Dikke van Dalen) tijd aan. En dan heb ik het niet over een paar dagen, nee dan duurt dat vaak weken. Het begon dit keer met een kuchje, daarna volgde de benauwdheid snel en toen ze hijgend door het huis liep en zelfs het stukje naar Jesper's school niet mee zelf kon lopen, heb ik toch maar naar Utrecht gebeld. Starten met Ventolin en Atrovent vernelen, was het advies. Prima dachten we, als we maar thuis zijn! Het vernevelen had ze echt nodig en vond ze ook heerlijk (kun je nagaan hoe benauwd ze was), maar het eten nam met de dag af. Zelfs de Nutridrinks liet mevrouwtje staan. Toen er ook nog een buikgriep langs kwam in huize Smans, was er weinig meer van Lotte over. Ze heeft natuurlijk al moeite om op gewicht te blijven, laat staan dat ze ook nog eens een dag of 3 alles weer uitspuugt en poept (sorry, niet echt smakelijk). Toen ik op een dag samen met dochterlief in bad zat en zag hoe dun ze was geworden, sprongen de tranen in mijn ogen. Ze was zó mager, ik heb daar kei hard zitten janken in bad... Mijn lief meisje... Je merkte het ook aan alles, er zat weinig energie meer in, ze moest constant bij me op schoot zitten, speelde nauwelijks meer zelf. Toen in een redelijke staat van paniek nóg maar eens naar Utrecht gebeld. Uiteindelijk met de diëtiste overlegd. We moesten het maar even aanzien. Lotte had vaker van zulke periodes gehad en uiteindelijk pakte ze het eten uit zichzelf weer op. Maar nu is ze echt heel erg dun hoor, protesteerde ik nog. Tja, dan wordt het bijvoeden via sonde en dat wilde ze toch nog proberen te voorkomen. Wij natuurlijk ook, maar om ons meisje zo zwak te zien, was toch ook heel moeilijk. Vier april staat er een check-up, dus we mochten het nog even aanzien tot die tijd.
Gerustgesteld door mevrouw W., zagen we het nog een paar dagen aan hoe Lotte al onze pogingen om ze aan het eten te krijgen, afwees. Tot afgelopen maandag. Toevallig was er een nieuwe lading Nutridrinks binnen en madame haalde zelf een flesje uit de doos. Die ze tot op de bodem leegdronk. Hoera!! Dat was al meer dan ze in de hele week ervoor binnen had gekregen. Toen ik 's middags vanuit het werk naar schoonmoeder-lief belde, kon ik wel huilen van blijdschap (wat ik later ook fijn even gedaan heb), toen ik hoorde dat ze daarna nog een volle kom Brinta met (volle!) melk, een appel 's middags bijna 2 boterhammen opgegeten had. Ja hoor, Lotte was back!! Ofwel, de eetlust was back!!
Sindsdien drinkt ze elke ochtend een flesje Nutridrink op mijn schoot op, waarna ze steevast een kom Brinta eet. Heerlijk!!! Hoe blij was ik om te merken dat ze haar broeken sinds vandaag weer aankan!! Ja, al haar broekjes zakten vorige week gewoon van haar billen af. Ook zie ik weer een voorzichtig buikje voor de dag komen. Ook heeft ze vanochtend voor het eerst in weken de hele weg naar de (gym)school gelopen. Helemaal zelf! Ook stralen haar oogjes weer. Ze is weer super ondeugend, dus het is weer helemaal goed nu!
Vanavond mocht ze met haar tante en oom naar de Mac. Fijn frietjes en kipnuggets eten. Kom maar op met die vetten. Nu maar hopen dat ze 4 april genoeg aangekomen is om die sonde te voorkomen....
Prinsesje Lotte...
Nu moet ik toch echt even een blogje wijden aan het feit dat Lotte toch ook haar hele lieve kanten heeft hoor. Ik schrijf zo nu en dan over onze frustraties over het opvoeden van onze ondeugende peuter. Maar dat zijn natuurlijk de extreme situaties, die vaak ook wel lachwekkend zijn, als ik ze later terug lees (als ik er midden in zit, kan ik er minder hard om lachen:). Maar ik voel me nu toch geroepen om ook te vermelden hoe lief Lotte is!
Dat doe ik niet voor mezelf, maar voor mijn schoonmoeder. Heerlijk mens is dat, past altijd op onze kids en is dus erg betrokken bij ons, maar vooral het leven van onze kids. Wat was ze dan ook boos toen ze laatst hoorde dat "iemand" de verhalen over ondeugende Lotte zó ernstig opnam, dat die persoon vond/vindt dat Lotte maar eens een stevige tik op de vingers nodig heeft.
Tja, wat moet je zeggen op zo'n oordeel? Dat het bij de wet momenteel toch echt verboden is, zelfs de corrigerende tik? Dat wij zo'n opvoeding niet hanteren? Of gewoon dat ze zich nergens mee moeten bemoeien? Eigenlijk is alle aandacht teveel, want zulke mensen verdienen geen aandacht.
Tóch besteed ik er een klein blogje aan.
Ik merk namelijk bij Lotte meer oordelen, dan wat 'normaal' is. Tuurlijk heeft iedereen een mening over jou, je gezin, maar vooral je opvoeding. Je kinderloze vriendinnen weten zéker dat ze alles later zó anders gaan aanpakken dan jij het doet met je kids (net zoals je zelf dacht toen je nog geen kids had en nu toch moet bekennen dat jij hetzelfde doet:). Dan heb je nog vriendinnen mét kids die het óf veel beter kunnen dan jij, óf vriendinnen bij je komen met vragen of tips óf vriendinnen die gewoon gezellig met een bak thee heerlijk lachen om dezelfde opvoed-blunders.
Daarnaast merk ik dat er mensen zijn die bij Lotte nog een andere quasi-psychologische opvatting hebben. Er zijn mensen die denken dat Lotte's opvoeding anders loopt omdat wij haar zielig vinden, omdat ze al zoveel meemaakt, of omdat ze 'ziek' is. Nou geloof mij, wij zijn strenger voor haar dan we ooit voor Jesper geweest zijn.
Dan heb je nog mensen die denken dat wij strenger zijn voor haar, juist omdat ze zoveel meegemaakt heeft. Voor al die mensen: nee hoor, we zijn gewoon strenger voor Lotte omdat ze veel ondeugender is dan Jesper ooit geweest is!
Dan zijn er nog mensen die vinden dat we Jesper soms meer of soms juist minder aandacht geven dan nodig is, omdat Lotte zoveel meemaakt.
Tegen al die mensen die iets vinden over ons, zou ik willen zeggen dat wij ons best (proberen) te doen en dat wij net zo'n gewoon gezin zijn als een ander gezin.
En dan heb je dus een persoon die blijkbaar vindt dat Lotte een ferme tik verdient, omdat opa/oma en papa/mama niet de opvoeding hanteren die in haar opvatting past. Wat ben ik dan gelukkig dat Lotte in ons gezin geboren is, en niet in de hare. Want in ons gezin mag Lotte (tot op zekere hoogte) ondeugend zijn, fijn spelen in huis met écht speelgoed, zonder bang te hoeven zijn om iets in huis te verplaatsen of iets vies te maken. Lotte kan in óns gezin kind zijn. Zoals het hoort....
Dat doe ik niet voor mezelf, maar voor mijn schoonmoeder. Heerlijk mens is dat, past altijd op onze kids en is dus erg betrokken bij ons, maar vooral het leven van onze kids. Wat was ze dan ook boos toen ze laatst hoorde dat "iemand" de verhalen over ondeugende Lotte zó ernstig opnam, dat die persoon vond/vindt dat Lotte maar eens een stevige tik op de vingers nodig heeft.
Tja, wat moet je zeggen op zo'n oordeel? Dat het bij de wet momenteel toch echt verboden is, zelfs de corrigerende tik? Dat wij zo'n opvoeding niet hanteren? Of gewoon dat ze zich nergens mee moeten bemoeien? Eigenlijk is alle aandacht teveel, want zulke mensen verdienen geen aandacht.
Tóch besteed ik er een klein blogje aan.
Ik merk namelijk bij Lotte meer oordelen, dan wat 'normaal' is. Tuurlijk heeft iedereen een mening over jou, je gezin, maar vooral je opvoeding. Je kinderloze vriendinnen weten zéker dat ze alles later zó anders gaan aanpakken dan jij het doet met je kids (net zoals je zelf dacht toen je nog geen kids had en nu toch moet bekennen dat jij hetzelfde doet:). Dan heb je nog vriendinnen mét kids die het óf veel beter kunnen dan jij, óf vriendinnen bij je komen met vragen of tips óf vriendinnen die gewoon gezellig met een bak thee heerlijk lachen om dezelfde opvoed-blunders.
Daarnaast merk ik dat er mensen zijn die bij Lotte nog een andere quasi-psychologische opvatting hebben. Er zijn mensen die denken dat Lotte's opvoeding anders loopt omdat wij haar zielig vinden, omdat ze al zoveel meemaakt, of omdat ze 'ziek' is. Nou geloof mij, wij zijn strenger voor haar dan we ooit voor Jesper geweest zijn.
Dan heb je nog mensen die denken dat wij strenger zijn voor haar, juist omdat ze zoveel meegemaakt heeft. Voor al die mensen: nee hoor, we zijn gewoon strenger voor Lotte omdat ze veel ondeugender is dan Jesper ooit geweest is!
Dan zijn er nog mensen die vinden dat we Jesper soms meer of soms juist minder aandacht geven dan nodig is, omdat Lotte zoveel meemaakt.
Tegen al die mensen die iets vinden over ons, zou ik willen zeggen dat wij ons best (proberen) te doen en dat wij net zo'n gewoon gezin zijn als een ander gezin.
En dan heb je dus een persoon die blijkbaar vindt dat Lotte een ferme tik verdient, omdat opa/oma en papa/mama niet de opvoeding hanteren die in haar opvatting past. Wat ben ik dan gelukkig dat Lotte in ons gezin geboren is, en niet in de hare. Want in ons gezin mag Lotte (tot op zekere hoogte) ondeugend zijn, fijn spelen in huis met écht speelgoed, zonder bang te hoeven zijn om iets in huis te verplaatsen of iets vies te maken. Lotte kan in óns gezin kind zijn. Zoals het hoort....
Machtsstrijd
Dat Lotte geen 'popje' is, was waarschijnlijk al duidelijk door mijn blogs. Maar nu zit ik toch echt met mijn spreekwoordelijke handen in het haar. Er is namelijk al geruime tijd een machtsstrijd gaande in huize Smans en wij (papa en mama) hebben ruimschoots verloren. Dat wisten we maanden geleden al, maar we hadden nog een sprankje hoop, dat als we maar lang genoeg zouden volhouden, mevrouwtje zich wel zou neerleggen bij ons natuurlijk (ahum) gezag. Helaas...
Het duurde even voordat we het echt onder ogen wilden zien, maar we zijn laatst tot de conclusie gekomen dat we totaal geen zeggenschap meer hebben over de wil van ons kleine "prinsesje" (lees: "heksje"). Nu is het natuurlijk goed dat een kind een eigen wil of mening heeft, maar het zou toch ook fijn zijn als datzelfde kind eens deed wat papa en mama willen. Of vooral: niet willen!
Hier een (dagelijks voorkomende) situatie om bovenstaand gegeven toe te lichten:
Lotte zit in haar kinderstoel; slabbetje aan, handdoek op haar schoot, nóg één op het blad van haar stoel, 'snoetenpoetsers' bij de hand (ja, we zijn al voorbereid). Dan komt het bakje soep. Of het bordje eten. Of het bekertje drinken. Of het bakje vla. Maakt niet uit... Dan komt het! Madame is klaar met eten/drinken; roept heel hard "papa" (iedereen heet trouwens momenteel 'papa', ook de postbezorger:), zodat we haar aankijken; en ze houdt haar kommetje/beker/bakje/schaaltje in één hand, naast haar kinderstoel dreigend vast, boven mijn (vaak net geboende) vloer. Dat is het 'moment surpreme'!!!
Op zó'n moment weet je als ouder, of je gezag hebt of niet.
Nou, dat hebben wij blijkbaar niet, want dat kommetje/beker/bakje/schaaltje, gaat steevast op de grond.
Erg he? Hier de opties die we al geprobeerd hebben:
Optie 1: Boos worden. Een beetje boos, heel erg boos, er tussenin, het maakt totáál geen indruk.
Optie 2: Proberen te voorkomen. Ook niet succesvol. Je zit de hele maaltijd in spanning of ze het weer gaat proberen en ze doet het dan vaak toch op een moment dat je nét even niet kijkt!
Optie 3: Negeren. Tja. Dan weet je zéker dat dat bakje vla tegen je gordijnen zit...
Optie 4: Belonen. Als ze een hapje neemt zoals het hoort. Heel hard "Goed zo!" zeggen en in de handen klappen, is ons 'beloningssysteem'. Dat gebeurt maar zelden, want Lotte eet graag met haar handen. Maakt niet uit of het vast of vloeibaar is, haar handen zijn favoriet. Als ze soep heeft, eet ze al het 'dikke', zoals de vermicelli, groentes en balletjes eerst met de handen uit het kommetje. Het 'dunne' drinkt ze dan later op, door het kommetje aan haar mond te zetten. Ze zou zó in de Middeleeuwen terecht kunnen. Maar goed, ondanks onze pogingen om haar netjes met een lepel of vork te laten eten, helpt ook belonen niet zoals we dachten. Ten eerste eet ze werkelijk nooit netjes, dus daar kun je haar al niet voor belonen. Vaak belonen we grote broer, in de hoop dat zij hem nadoet. Helaas...
Optie 4: Straffen. Tja, hoe straf je een kind van anderhalf? Het bakje weghalen. Niet boeiend, want ze hoefde het toch al niet, anders hoeft het niet op de grond, toch? Vandaag hebben we haar met kinderstoel en al in de gang gezet. (als je haar 'los' in de gang zet voor straf, loopt ze óf de trap op, óf ze zit met haar handen in de wc, óf ze zit klem in de brievenbus in de deur, hebben we gemerkt. Vandaar de kinderstoel).
We zijn dus naarstig op zoek naar Optie 5! Of 6, 7,.....
Het duurde even voordat we het echt onder ogen wilden zien, maar we zijn laatst tot de conclusie gekomen dat we totaal geen zeggenschap meer hebben over de wil van ons kleine "prinsesje" (lees: "heksje"). Nu is het natuurlijk goed dat een kind een eigen wil of mening heeft, maar het zou toch ook fijn zijn als datzelfde kind eens deed wat papa en mama willen. Of vooral: niet willen!
Hier een (dagelijks voorkomende) situatie om bovenstaand gegeven toe te lichten:
Lotte zit in haar kinderstoel; slabbetje aan, handdoek op haar schoot, nóg één op het blad van haar stoel, 'snoetenpoetsers' bij de hand (ja, we zijn al voorbereid). Dan komt het bakje soep. Of het bordje eten. Of het bekertje drinken. Of het bakje vla. Maakt niet uit... Dan komt het! Madame is klaar met eten/drinken; roept heel hard "papa" (iedereen heet trouwens momenteel 'papa', ook de postbezorger:), zodat we haar aankijken; en ze houdt haar kommetje/beker/bakje/schaaltje in één hand, naast haar kinderstoel dreigend vast, boven mijn (vaak net geboende) vloer. Dat is het 'moment surpreme'!!!
Op zó'n moment weet je als ouder, of je gezag hebt of niet.
Nou, dat hebben wij blijkbaar niet, want dat kommetje/beker/bakje/schaaltje, gaat steevast op de grond.
Erg he? Hier de opties die we al geprobeerd hebben:
Optie 1: Boos worden. Een beetje boos, heel erg boos, er tussenin, het maakt totáál geen indruk.
Optie 2: Proberen te voorkomen. Ook niet succesvol. Je zit de hele maaltijd in spanning of ze het weer gaat proberen en ze doet het dan vaak toch op een moment dat je nét even niet kijkt!
Optie 3: Negeren. Tja. Dan weet je zéker dat dat bakje vla tegen je gordijnen zit...
Optie 4: Belonen. Als ze een hapje neemt zoals het hoort. Heel hard "Goed zo!" zeggen en in de handen klappen, is ons 'beloningssysteem'. Dat gebeurt maar zelden, want Lotte eet graag met haar handen. Maakt niet uit of het vast of vloeibaar is, haar handen zijn favoriet. Als ze soep heeft, eet ze al het 'dikke', zoals de vermicelli, groentes en balletjes eerst met de handen uit het kommetje. Het 'dunne' drinkt ze dan later op, door het kommetje aan haar mond te zetten. Ze zou zó in de Middeleeuwen terecht kunnen. Maar goed, ondanks onze pogingen om haar netjes met een lepel of vork te laten eten, helpt ook belonen niet zoals we dachten. Ten eerste eet ze werkelijk nooit netjes, dus daar kun je haar al niet voor belonen. Vaak belonen we grote broer, in de hoop dat zij hem nadoet. Helaas...
Optie 4: Straffen. Tja, hoe straf je een kind van anderhalf? Het bakje weghalen. Niet boeiend, want ze hoefde het toch al niet, anders hoeft het niet op de grond, toch? Vandaag hebben we haar met kinderstoel en al in de gang gezet. (als je haar 'los' in de gang zet voor straf, loopt ze óf de trap op, óf ze zit met haar handen in de wc, óf ze zit klem in de brievenbus in de deur, hebben we gemerkt. Vandaar de kinderstoel).
We zijn dus naarstig op zoek naar Optie 5! Of 6, 7,.....
 |
| Alaaf!!! |
Vernevel-tijd
Jep, we vernevelen weer. Of goed gezegd, Lótte venevelt weer. Was het een tijd geleden een enorm drama om dat kapje op haar gezichtje te houden, nu vindt ze het heerlijk! Als ik de Porta-neb tevoorschijn haar, gaat ze al klaar zitten in het hoekje van de bank (daar is het dichtsbijzijnde stopcontact:). Ze houdt het kapje zelf vast en is zelfs boos als we klaar zijn.
Een een vraagje voor de ervaren 'vernevelaars'; wat doen jullie als je een dag of langer weggaat met vernevelen? De Porta-neb heeft altijd stroom nodig namelijk... Met het oog op vakantie, waar niet altijd stroom in de buurt is?? Ook is dat ding nogal groot en log om mee te nemen. We hebben ook een e-flow liggen, die wel op batterijen kan werken en een stuk kleiner is, maar die gaat nog veel te snel voor Lotte... Iemand tips?
Hier nog even een lief kiekje:
 |
| Ikke-zelluf-doen |
Een een vraagje voor de ervaren 'vernevelaars'; wat doen jullie als je een dag of langer weggaat met vernevelen? De Porta-neb heeft altijd stroom nodig namelijk... Met het oog op vakantie, waar niet altijd stroom in de buurt is?? Ook is dat ding nogal groot en log om mee te nemen. We hebben ook een e-flow liggen, die wel op batterijen kan werken en een stuk kleiner is, maar die gaat nog veel te snel voor Lotte... Iemand tips?
Hier nog even een lief kiekje:
 |
| Veilig in de armen van grote broer... |
Schip ahoy...
Nou, Jesper's piratenfeest was zéér geslaagd! Iedereen nam de moeite in gepaste kledij te komen, hilarisch!
 |
| Afscheid op de Psz |
 |
| Eindelijk 4 jaar én een echte piraat! |
 |
| dé taart |
 |
| mama en Jesper |
afscheid psz; de voorbereidingen
Morgen is het zover; Jesper neemt afscheid van de peuterspeelzaal. Snif... Ook al vind ik het super leuk dat hij naar de basisschool gaat, je sluit wel weer een periode af. Dus zoals het een goede moeder betaamt, ben ik de hele avond aan het frobelen gegaan. Hier het resultaat, natuurlijk in piratenstijl, want meneer wilde een piratenfeest.
 |
| De piratenbootjes met "Kapitein Koek" en "Schatkistjes" |
 |
| "Jesper 4 jaar, ik vaar uit naar de basisschool" |
 |
| voor de juffen |
 |
| voorkant van de kaart |
 |
| tekening +gedicht binnenin: Lieve juf, Mijn tijd bij Olleke Bolleke zit erop, Twee jaar geleden kwam ik hier aan. Ik weet nog dat ik huilen moest, Toen ik mama weg zag gaan. Maar al snel vond ik bij jullie mijn draai Want als ik bij jullie binnen kwam Ging ik meteen op zoek Naar mijn eerste, echte vriendje Bram Samen crossen met de grote auto’s Rennend door de klas Al mocht dat eigenlijk niet “Jongens, straks op de gang pas!” Ook mijn eerste liefde Heb ik bij jullie opgedaan Ik koos meteen de knapste Ik was niet bij haar weg te slaan Lieve juf, bedankt voor de mooie tijd Voortaan loop ik jullie poort voorbij Maar als ik je zie aan de andere kant van het schoolhek Zwaai je dan nog eens naar mij? Kus Jesper |
check-up WKZ
Afgelopen maandag mochten we naar het altijd mooie Utrecht voor de jaarlijkse check-up. De avond ervoor heb ik mijn man nog heerlijk kunnen plagen met het feit dat we naar de stad moesten waar Ajax die dag net een 3-0 nederlaag had geleden... Hij kon er niet zo mee lachen als ik....
Het leukste aan die dag was eigenlijk nog wel dat we met zijn allen Jesper naar de basisschool konden brengen. Jesper was dan ook apetrots dat papa meeging. Hij bleef ook echt dichtbij Richard's been staan. Alleen toen zijn 'vriendinnetje' Guzin aan kwam lopen, verzette hij warempel een hele stap om te zien of zij het toch wel echt was. Ja, Jesper is weer eens verliefd. Of om in zijn termen te blijven spreken: "Ik ben vertrouwd op Guzin.".
Zijn grote liefde op de psz was Touana. Wat een verdriet had hij toen zij afscheid nam. Maanden hebben we hem voorgehouden dat als híj vier jaar werd, hij zijn grote liefde weer zou zien op de basisschool. Tot zijn juf laatst op huisbezoek kwam... Jesper's eerste vraag was, of Touana ook in zijn klas zat. "Euh, nee, die ken ik niet", was haar antwoord. Zenuwachtig vroeg ik de volgende dag aan de psz-leidster of dat meisje toch wel naar dezelfde school was gegaan, maar nee hoor. Jesper's liefje zat op een andere school. Shit. Moesten we hem dat ook nog vertellen. Gelukkig zag hij op de eerste 'proefdag' bovengenoemd psz-genootje en de liefde voor dame T. was op slag verdwenen. Het enige constante aan zijn kalverliefdes is, dat hij meisjes met bijzonder namen uitkiest..:)
Maar goed, de titel van deze blog is "Check-up WKZ". Laat ik daar dan ook wat over schrijven. Eigenlijk was alles heel positief! Lotte heeft sinds oktober geen noemenswaardige klachten meer gehad, jippie! (even allemaal afkloppen nu) Alleen haar gewicht is toch echt onder de maat. Of letterlijk; onder de curve. Wij vonden echt dat Lotte al super veel at de laatste tijd. Maar diëtiste W. vond "de hoeveelheden veel te klein". Twee boterhammen zou ze wel moeten kunnen eten. Euh.. Lotte is 1 jaar. Ze zit in de "ik-wil-zelluf-eten-dus-raak-mijn-eten-niet-aan!- fase en ik ben al super blij als mevrouw een hele boterham inclusief wat hapjes korst met (dikbesmeerde) boter en vette worst opeet! Die tweede krijg ik er echt niet ingepropt hoor. Dus gaan we aan de slag met de energieverrijkte drankjes. Vandaag kwam het 'proefpakket' binnen. Letterlijk en figuurlijk. Hiermee kon Lotte "even proeven wat zij lekkere smaken en merken vindt"', aldus Tefa, die de voeding leverde. Ik heb de flesjes koffie-smaak en cappucino maar even weggezet. Lotte is vanuit haarzelf al aardig druk, dus die cafeïne sla ik even over....
Even geprobeerd vandaag of ze het wat vond, maar het sloeg juist in als een bom!!! Ze vindt het geweldig! Dat komt door het rietje wat erbij zit. Als Lotte uit een rietje (of 'riet', zoals Jesper dat noemt) mag drinken, is ze super blij. Nou dat komt mooi uit dus! Elke avond voor het slapen gaan, mag ze voortaan een rietje (+flesje) uit de kast kiezen. En dan zitten die kilo's er over een tijdje vast wel weer aan!!!
Het leukste aan die dag was eigenlijk nog wel dat we met zijn allen Jesper naar de basisschool konden brengen. Jesper was dan ook apetrots dat papa meeging. Hij bleef ook echt dichtbij Richard's been staan. Alleen toen zijn 'vriendinnetje' Guzin aan kwam lopen, verzette hij warempel een hele stap om te zien of zij het toch wel echt was. Ja, Jesper is weer eens verliefd. Of om in zijn termen te blijven spreken: "Ik ben vertrouwd op Guzin.".
Zijn grote liefde op de psz was Touana. Wat een verdriet had hij toen zij afscheid nam. Maanden hebben we hem voorgehouden dat als híj vier jaar werd, hij zijn grote liefde weer zou zien op de basisschool. Tot zijn juf laatst op huisbezoek kwam... Jesper's eerste vraag was, of Touana ook in zijn klas zat. "Euh, nee, die ken ik niet", was haar antwoord. Zenuwachtig vroeg ik de volgende dag aan de psz-leidster of dat meisje toch wel naar dezelfde school was gegaan, maar nee hoor. Jesper's liefje zat op een andere school. Shit. Moesten we hem dat ook nog vertellen. Gelukkig zag hij op de eerste 'proefdag' bovengenoemd psz-genootje en de liefde voor dame T. was op slag verdwenen. Het enige constante aan zijn kalverliefdes is, dat hij meisjes met bijzonder namen uitkiest..:)
Maar goed, de titel van deze blog is "Check-up WKZ". Laat ik daar dan ook wat over schrijven. Eigenlijk was alles heel positief! Lotte heeft sinds oktober geen noemenswaardige klachten meer gehad, jippie! (even allemaal afkloppen nu) Alleen haar gewicht is toch echt onder de maat. Of letterlijk; onder de curve. Wij vonden echt dat Lotte al super veel at de laatste tijd. Maar diëtiste W. vond "de hoeveelheden veel te klein". Twee boterhammen zou ze wel moeten kunnen eten. Euh.. Lotte is 1 jaar. Ze zit in de "ik-wil-zelluf-eten-dus-raak-mijn-eten-niet-aan!- fase en ik ben al super blij als mevrouw een hele boterham inclusief wat hapjes korst met (dikbesmeerde) boter en vette worst opeet! Die tweede krijg ik er echt niet ingepropt hoor. Dus gaan we aan de slag met de energieverrijkte drankjes. Vandaag kwam het 'proefpakket' binnen. Letterlijk en figuurlijk. Hiermee kon Lotte "even proeven wat zij lekkere smaken en merken vindt"', aldus Tefa, die de voeding leverde. Ik heb de flesjes koffie-smaak en cappucino maar even weggezet. Lotte is vanuit haarzelf al aardig druk, dus die cafeïne sla ik even over....
Even geprobeerd vandaag of ze het wat vond, maar het sloeg juist in als een bom!!! Ze vindt het geweldig! Dat komt door het rietje wat erbij zit. Als Lotte uit een rietje (of 'riet', zoals Jesper dat noemt) mag drinken, is ze super blij. Nou dat komt mooi uit dus! Elke avond voor het slapen gaan, mag ze voortaan een rietje (+flesje) uit de kast kiezen. En dan zitten die kilo's er over een tijdje vast wel weer aan!!!
 |
| het "proef"pakket |
 |
| de chocomel-smaak is goedgekeurd! (Let vooral op dat zwaaiende handje! Mmmm, wat lekker!) |
Eerste schooldag...
Vandaag was het zover: Jesper mocht voor het eerst gaan 'oefenen' op de basisschool. Groep 1/2b van juf Karen, is zijn klas. Pfoe... Wat gaat het toch snel zeg. Ja ik weet het, dat is een cliché. Toen ik net bevallen was van Jesper en volop kraamvisite kreeg, was de meest gemaakt opmerking: "Geniet er maar van, want ze zijn heel snel groot". "Mens, houd je mond", dacht ik dan. Maar wat was die opmerking waar! Nu ben ik zo'n irritant mens dat op kraamvisite die opmerking uitkraait...
Toen ik Jesper vanmorgen mede deelde dat hij naar school mocht (angstvallig het woordje 'moest' vermijdend), was zijn antwoord dat hij zeker niet zou gaan en dat school "stom" is. Nou is het zo, dat meneer al vanaf november steevast elke peuterspeelzaal-dag terug komt met de mededeling dat hij 'vier jaar wil zijn en naar de basisschool wil!". De reden hiervoor?? Zijn vriendje Bram is in november naar groep 1 gegaan. Vandaar ja....
Dus toen hij vanmorgen koppig het woord 'stom' zowat uitspuugde, wist ik dat dat vooral te maken had met de 'onwetenheid'. Jesper houdt niet zo van nieuwe dingen. Die zijn namelijk altijd stom. Maar als hij het eenmaal geprobeerd heeft, is hij laaiend enthousiast. Daar bleef ik maar aan denken toen we (eindelijk) op weg waren naar school en meneer steeds langzamer ging lopen. Het valt trouwens niet mee om twee kids op tijd en vooral schoon klaar te hebben staan. Ben je de één aan het helpen met het aantrekken van zijn schoenen, zit de andere achter je fijn haar bakje melk met cornflakes op de grond te gieten. Háár ja. Zulke dingen doet alleen Lotte. En die doet ze juist op de momenten dat je haast hebt... Lotte heeft daarvoor een extra zintuig, echt waar. Maar goed, ik dwaal af.
Uiteindelijk had ik ze klaar staan. Daar stonden ze dan: twee hummeltjes in hun iets te grote winterjasjes (mama koopt alles op de groei:), hand in hand, op mij te wachten op het stoepje bij de voordeur. Jesper met zijn Cars-rugzak op zijn rug, zwaarder dan normaal, want in groep 1 heb je ook échte gymschoentjes nodig!
Toen we eenmaal in school stonden en Jesper een meisje van de PSZ herkende, kwam er een grote glimlach op zijn snoetje en liep hij fier de klas is. Hij vond zijn eigen stoeltje, ging zitten en keek nog even kort naar mij. Breeduit lachend zwaaide hij nog even naar mij en dat was het dan.
Nee, ik heb niet gehuild, dat denken jullie nu vast.... Nou ja, mijn ogen waren wel wat vochtig en ik ben te voet naar het centrum gelopen en heb daar de hele ochtend doelloos, met een zeurende Lotte in de buggy, rondgelopen, maar verder ging het prima hoor :)
Weer een fase, pfoe... Voor alle (nieuwe) moeders heb ik een goede tip:
"Geniet er maar van, want ze zijn heel snel groot"!!!!
Jesper
Toen ik Jesper vanmorgen mede deelde dat hij naar school mocht (angstvallig het woordje 'moest' vermijdend), was zijn antwoord dat hij zeker niet zou gaan en dat school "stom" is. Nou is het zo, dat meneer al vanaf november steevast elke peuterspeelzaal-dag terug komt met de mededeling dat hij 'vier jaar wil zijn en naar de basisschool wil!". De reden hiervoor?? Zijn vriendje Bram is in november naar groep 1 gegaan. Vandaar ja....
Dus toen hij vanmorgen koppig het woord 'stom' zowat uitspuugde, wist ik dat dat vooral te maken had met de 'onwetenheid'. Jesper houdt niet zo van nieuwe dingen. Die zijn namelijk altijd stom. Maar als hij het eenmaal geprobeerd heeft, is hij laaiend enthousiast. Daar bleef ik maar aan denken toen we (eindelijk) op weg waren naar school en meneer steeds langzamer ging lopen. Het valt trouwens niet mee om twee kids op tijd en vooral schoon klaar te hebben staan. Ben je de één aan het helpen met het aantrekken van zijn schoenen, zit de andere achter je fijn haar bakje melk met cornflakes op de grond te gieten. Háár ja. Zulke dingen doet alleen Lotte. En die doet ze juist op de momenten dat je haast hebt... Lotte heeft daarvoor een extra zintuig, echt waar. Maar goed, ik dwaal af.
Uiteindelijk had ik ze klaar staan. Daar stonden ze dan: twee hummeltjes in hun iets te grote winterjasjes (mama koopt alles op de groei:), hand in hand, op mij te wachten op het stoepje bij de voordeur. Jesper met zijn Cars-rugzak op zijn rug, zwaarder dan normaal, want in groep 1 heb je ook échte gymschoentjes nodig!
Toen we eenmaal in school stonden en Jesper een meisje van de PSZ herkende, kwam er een grote glimlach op zijn snoetje en liep hij fier de klas is. Hij vond zijn eigen stoeltje, ging zitten en keek nog even kort naar mij. Breeduit lachend zwaaide hij nog even naar mij en dat was het dan.
Nee, ik heb niet gehuild, dat denken jullie nu vast.... Nou ja, mijn ogen waren wel wat vochtig en ik ben te voet naar het centrum gelopen en heb daar de hele ochtend doelloos, met een zeurende Lotte in de buggy, rondgelopen, maar verder ging het prima hoor :)
Weer een fase, pfoe... Voor alle (nieuwe) moeders heb ik een goede tip:
"Geniet er maar van, want ze zijn heel snel groot"!!!!
2011
Weer wat mooie kiekjes van de kids....
Prinses Lotte
Wie heb ik aan de lijn?
Tekening maken voor papa
Jesper kan al achteruit schaatsen
Zo leuk...
Jesper is verliefd op grote nicht Esmee
Goede voornemens...
Ook wij hebben onze goede voornemens voor 2011. Al zijn het andere doelen dan jaren geleden... Wensten we jaren geleden nog dat we die jackpot van de Staatsloterij zouden winnen, van een miljoentje of 30, nu zijn we met minder blij. Serieus. Dat is echt waar. Wij wensen voor dit jaar zo min mogelijk opnames, oftewel zovéél mogelijk tijd als gezin juist BIJ elkaar. De regel die in elke kerstkaart voorgedrukt staat: "....en een gezond 2011"... is voor ons nu zóó waar! Was dat ooit een loze regel, nu betekent dat voor ons alles. Een gezond 2011. Dat is alles wat we wensen. Voor ons gezin natuurlijk, maar ook voor iedereen.
Abonneren op:
Posts (Atom)